Anderson (20): ‘Wat moest ik wennen aan de vrijheid! De bajes kent maar één regime, waar ik zestien maanden in had geleefd. Het kostte me een paar weken voordat ik raad wist met de drukte van de jongens hier in huis, en met alle mogelijkheden, elk moment van de dag. In het begin zat ik het liefst op mijn kamer, alsof het mijn cel was.
De gevangenis is het beste wat me is overkomen. Ik kom uit Angola en groeide op bij mijn tante in Meppel. Waar mijn ouders zijn weet ik niet. Vanaf mijn dertiende, veertiende ging ik de straat op en ging het van kwaad tot erger. Ik heb daarbij veel mensen pijn gedaan, met name mijn tante, mijn vriendin en haar familie.
Ik had geen idee wie ik was, daar ben ik pas in de gevangenis mee bezig gegaan. Ik ben daar ook bekeerd, dankzij het geloof van mijn tante, de hulp van een sociaal werker en mijn eigen zoeken. God heeft zich beetje bij beetje laten zien, dat heeft me op de goede weg gezet.
Als het aan mij lag, had ik alle hulp geweigerd en was ik een grote crimineel geworden. Maar ik ben gaan snappen dat ik geboren ben om heel iemand anders te zijn. Ik wil Gods woord verkondigen, mijn talenten gebruiken, empathie hebben voor anderen en mijn familie helpen. En dat is óók knokken hoor, maar anders.
Hier bij Moria heb ik het meest met mezelf geknokt. Met mijn ongeduld, de chaos, geen structuur kunnen houden. De eerste dag wilde ik eigenlijk al weg. Maar ik ben elke keer weer opgestaan en doorgegaan, én ik ben blijven bidden.
Ik ben realistischer geworden denk ik. Alles gaat met kleine stapjes en het gaat vaak anders dan je denkt. En: mijn vriendin is er nog steeds. Ik knok ook voor haar, zoals zij dat voor mij heeft gedaan. Sinds kort heb ik werk in een nieuw bedrijf. Het bevalt me goed en ik denk dat ik hier kan groeien, want volgens mij ben ik een geboren verkoper.
Moria is een goede plek, een soort gezin. Ik heb hier mijn rust gevonden, mijn fundering. Ik ben de mensen van Moria dankbaar. Wel denk ik dat ze nog beter kunnen worden in de begeleiding, door vaker met jongens te praten over wie ze willen zijn, als volwassen mannen. Zoals wij nu praten. Dat is voor mij belangrijk geworden.’
30 november 2013
